Εφιάλτης το χρέος των Αγώνων στην Αγγλία.(Πηγή φωτογραφίας)

Τα χρήματα δεν αποτέλεσαν κανένα θέμα συζήτησης την προηγούμενη φορά που το Λονδίνο διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, 64 χρόνια πριν, το 1948. Η τότε διοργάνωση είχε καλυφθεί εξ ολοκλήρου από χορηγούς, καθώς ο υπουργός Αθλητισμού της Αγγλίας, με νωπές τις μνήμες του Παγκοσμίου Πολέμου, δήλωνε πως δεν μπορεί να επιβαρυνθεί περαιτέρω ο κρατικός προϋπολογισμός.

Οι διαφορές σε σχέση με τότε, όμως, είναι το λιγότερο ευδιάκριτες. Η Βρετανία βρίσκεται κι αυτή στη δίνη μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι περιορισμένος, ενώ η ανεργία βρίσκεται στο 8,4%, το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγραφεί τα τελευταία 17 χρόνια.

Η κίνηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να διπλασιάσει τον προϋπολογισμό των Τελετών Εναρξης και Λήξης είχε σχολιαστεί αρνητικά από τη βρετανική κοινή γνώμη.

Η απάντηση από τους αξιωματούχους της χώρας είχε έρθει πέρυσι μέσω του γ.γ. Πολιτισμού Τζέρεμι Χαντ, που είχε δηλώσει πως υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Είτε λέμε πως διανύουμε περίοδο λιτότητας, συνεπώς πρέπει να περιορίσουμε τις δαπάνες, είτε ακριβώς επειδή είμαστε σε περίοδο λιτότητας, πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία, να πραγματοποιήσουμε εξαιρετική διοργάνωση και να κάνουμε τη διαφορά…».

Η συγκεκριμένη φράση βρίσκει αρκετούς υποστηρικτές που αναμένουν με προσμονή τους αγώνες. Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη μεγάλη ομάδα ανθρώπων που υποστηρίζει πως το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Βρετανία αυτή τη στιγμή είναι ένα πλουσιοπάροχο δεκαεπταήμερο πάρτι, δώρο στον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανώς, όπως αναφέρεται από αρθρογράφους τόσο του Economist όσο και του Guardian, η αθλητική επιτυχία θα επισκιάσει πρόσκαιρα τα οικονομικά προβλήματα, που όμως αναμφίβολα κάποτε θα εμφανιστούν.

Οπως θυμόμαστε και οι ίδιοι, οι συζητήσεις γύρω από το τελικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων μπορούν να χαρακτηριστούν από μόνες τους «ολυμπιακό σπορ». Κοιτώντας όμως το κόστος των τελευταίων διοργανώσεων, οι συζητήσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν επ’ ουδενί παράλογες.

Η διοργάνωση του 1992 στη Βαρκελώνη, για παράδειγμα, άφησε τους Ισπανούς με ένα χρέος κοντά στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι αγώνες της Αθήνας, ενώ είχαν εκτιμώμενο κόστος 1 δισ. ευρώ, εν τέλει κόστισαν περίπου 12 δισ. ευρώ. Το Μόντρεαλ χρειάστηκε σχεδόν 30 χρόνια προκειμένου να ξεπληρώσει το χρέος των 3,2 δισ. ευρώ για τη διοργάνωση του 1976 (ξεπληρώθηκε το 2005). Η τωρινή εκτίμηση για το Λονδίνο, που αλλάζει πολύ συχνά λόγω αστάθμητων παραγόντων, εκτιμάται πως θα ξεπεράσει τα 14 δισ. ευρώ, αριθμός που θα υπερβαίνει κατά 10 δισ. το αρχικό κόστος που είχε ανακοινωθεί κατά την ανάληψη της διοργάνωσης!

Απόσυρση της Ρώμης

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι αντιλήφθηκε πως το οικονομικό πρόβλημα της Ιταλίας μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερο σε περίπτωση πιθανής ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων κι έσπευσε να αποσύρει την υποψηφιότητα της Ρώμης για το 2020, με βασικότερο λόγο το υψηλό κόστος. Παράλληλα, διαπίστωσε και τη δυσκολία του να τηρηθεί η αρχική εκτίμηση, αναφέροντας πως πιθανότατα η Ιταλία δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις.

Ο υπουργός Αθλητισμού της Βρετανίας Χιου Ρόμπερτσον ανέφερε πως τα μεγαλύτερα ποσά ξοδεύτηκαν πριν κάνει την εμφάνισή της η οικονομική κρίση. Ο Τόνι Τρέιβερς από το LondoSchool of Economics έχει μελετήσει διεξοδικά τον αντίκτυπο που θα έχει στη Βρετανία η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε έκθεσή του ανέφερε πως θα χρειαστούν δεκαετίες προκειμένου να γίνει αντιληπτό το οποιοδήποτε κέρδος της διοργάνωσης για τους Βρετανούς πολίτες.

Η απόσβεση του Ολυμπιακού Πάρκου δεν είναι δεδομένο πως θα γίνει στο άμεσο μέλλον, ενώ χαρακτήρισε κατασκευές-εκτρώματα τόσο το στάδιο «Γουέμπλεϊ» όσο και το «Millenium Dome», κυρίως λόγω του ότι ξέφυγε σε αμφότερα τα έργα ο προϋπολογισμός. Επεσήμανε, όμως, πως η Βρετανία μέσω αυτών των έργων έστειλε ένα μήνυμα ότι είναι σε θέση να διεκπεραιώσει γρήγορα και αποτελεσματικά τις κατασκευές που της ανατίθενται.

Πάντως, όσο οι Αγώνες πλησιάζουν, οι Βρετανοί δείχνουν να ξεχνούν τα προβλήματα και τις υπερκοστολογήσεις, κάτι που φαίνεται και από τις δηλώσεις συνδικαλιστών που απέκλεισαν το ενδεχόμενο να κάνουν απεργίες κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, μια φήμη που αιωρείτο πολύ καιρό στο Λονδίνο, τρομάζοντας τους διοργανωτές.

Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός…

Τα χρυσά μετάλλια που θα απονεμηθούν αυτό το καλοκαίρι στο Λονδίνο πρόκειται να είναι τα μεγαλύτερα και βαρύτερα που έχουν δοθεί στην ιστορία των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Ζυγίζοντας 400 γραμμάρια, που ισούται με το βάρος που θα ένιωθε κανείς αν κρεμούσε μια μεγάλη κονσέρβα με φασόλια από τον λαιμό του, τα μετάλλια θα είναι δύο φορές βαρύτερα από τον μέσο όρο εκείνων που απονεμήθηκαν κατά τις πέντε τελευταίες διοργανώσεις και σχεδόν 17 φορές βαρύτερα από εκείνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1912 στη Στοκχόλμη.

Από την άλλη μεριά, οι Αγώνες του 1912 ήταν και οι τελευταίοι στους οποίους απονεμήθηκαν χρυσά μετάλλια που ήταν από ατόφιο χρυσάφι.

Πλέον αποτελούνται κατά κύριο λόγο από ασήμι με μια λεπτή επικάλυψη χρυσού. Καλό θα είναι οι νικητές στο Λονδίνο να μη δαγκώσουν με πολλή δύναμη το μετάλλιό τους διότι το ποσοστό χρυσού με το οποίο κατασκευάζονται είναι μόνο 1,5%.

Οι οργανωτικές επιτροπές των διοργανωτριών πόλεων είναι μεν εκείνες που αποφασίζουν το ακριβές σχέδιο και τη σύσταση των μεταλλίων, όμως η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έχει θέσει συγκεκριμένους κανόνες: τα χρυσά μετάλλια πρέπει να έχουν ένα ελάχιστο ποσοστό αργύρου 92,5% και να περιέχουν τουλάχιστον 6 γραμμάρια χρυσού. Στο Λονδίνο αυτό το καλοκαίρι το υπόλοιπο θα είναι χαλκός.

Δεδομένης της τρέχουσας τιμής του χρυσού και του αργύρου, η αξία του χρυσού μεταλλίου την ώρα της απονομής στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες αναμένεται να είναι κοντά στα 540 ευρώ. Με βάση υπολογισμούς μας, πρόκειται για πολύ περισσότερο ακριβό από κάθε άλλο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία των Αγώνων, σύμφωνα με τη σύσταση των μεταλλίων και τις τρέχουσες αξίες των μετάλλων που τα συνθέτουν τον καιρό που διεξαγόταν κάθε διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και με προσαρμογή στις σημερινές τιμές.

Αυτό συμβαίνει εν μέρει διότι οι τιμές του χρυσού και του αργύρου βρίσκονται σήμερα σε ιστορικά υψηλά επίπεδα και εν μέρει διότι τα χρυσά μετάλλια των φετινών Ολυμπιακών είναι πολύ βαρύτερα, μολονότι το επιπλέον βάρος είναι ασήμι αντί για χρυσός…

Είναι γεγονός ότι, για πρώτη φορά στην Ιστορία, ο άργυρος στα φετινά «χρυσά» μετάλλια θα αξίζει στην πραγματικότητα περισσότερο από τον χρυσό που θα έχουν. Αυτό πάντως αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και μια επιστροφή στην ιστορία των Αγώνων: Κατά τους Πρώτους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896 οι νικητές έπαιρναν μόνο ένα ασημένιο μετάλλιο.

Επιπλέον, εάν τα μέταλλα των προηγουμένων Ολυμπιακών μεταλλίων εκτιμηθούν με βάση τις σημερινές τιμές τους, το χρυσό μετάλλιο του Λονδίνου θα άξιζε μόνο λίγο παραπάνω από το μισό εκείνων που απονεμήθηκαν το 1912.