Παλιό Αργοστόλι
Oι τρεις τελευταίοι μεγάλοι ήσαν του 1752, του 1867, του 1953.
Μπορούμε να φαντασθούμε τον επόμενο εκεί κάπου στα μέσα τής παρούσας εκατονταετίας, περίπου στα 2050. Όταν και πάλι ενδεχομένως δε θά’χει μείνει τίποτα όρθιο πάνω σ’αυτό το νησί και κάθε επιστημονική ισχύς -μπροστά στη δύναμη τής φύσεως- θά’χει ηττηθεί.
Μπορούμε να φαντασθούμε ένα Κεφαλλονιτόπουλο περιδιαβαίνοντας στα τότε ερείπια τού νησιού μας, να βρίσκει, σκονισμένο και ταλαιπωρημένο, ένα τεύχος της Κεφαλονίτικης προόδου, και να ξεφυλλίζει μέσα του, επικεφαλλίδες. άρθρα και ονόματα,
Δημήτριος Λουκάτος… Αγγελοδιονύσης Δεμπόνος… Γεράσιμος Πεντόγαλλος… Γεώργιος Μοσχόπουλος… Νικόλαος Τζουγανάτος… Σωτήριος Γαλιατσάτος… Φωκάς Κοσμετάτος, Μαρίνος και Νικόλαος… και άλλα… και άλλα…
Το πιθανότερο είναι να μην καταλάβει τίποτε και να το κάμει το περιοδικό αυτό τής Κεφαλλωνίτικης Προόδου που βρήκε προσάναμα για την υπαίθρια φωτιά το βράδυ, όσο οι φωτιές αυτές θ’ ανάβονται μέχρι ναρθούν τα σωστικά συνεργεία.
Μην σας απατά όμως η ενέργειά του αυτή.
Αυτός ο λαός, όσο ατίθασος κι αν δείχνεται, τούς θέλει τους Ποιητές του!
Είναι η σχέση τού Έλληνα με τα Ιερά του:
Δε έχει και πολλά πολλά μαζί τους όμως τα θέλει, νά’ναι ‘κει!
Όπως η σχέση τού Κεφαλλονίτη με τον Άγιο του:
Τον βλαστημάει, αλλά τον έχει μέσα του, δικό του.
Εκείνο το Κεφαλλονιτόπουλο τής μελλοντικής μας ιστορίας, που ο πρόγονος του βρίσκεται σήμερα, αυτήν την ώρα, έξω απ’τον πνευματικό μας χώρο, και είτε τριγυρνάει μ’ένα μηχανάκι βολοδέρνωντας, αφήνοντας ενίοτε τα σημάδια ενός απελπισμένου και επιδεικτικού ηρωισμού στα προσκυνητάρια των δρόμων ένα γύρω, είτε ετοιμάζεται αυτό το βράδυ ”ζώντας” με ότι τού προσφέρεται να κάμει να περισσέψει κι απόψε το λάθος.
Το Κεφαλλονιτόπουλο αυτό μπορεί ωστόσο με το ενστικτό του να νοιώσει πως με την δική του αυθεντικότητα -την αυθεντικότητα ενός Αχιλλέα στο Τρωικό πεδίο τής ζωής, αληθινού έστω και μέσ’από το λάθος του- ασχολούνται όλοι οι Ποιητές, όλοι οι άνθρωποι τής Τέχνης και τού ενυπόστατου Πολιτισμού.
Εμείς είμαστε οι έντεχνοι αυτός είναι ο αυθεντικός και σαν τέτοιος, μπορεί σε μια στιγμή, που λέει ο Σολωμός, στο φως που αστράφτει μέσα του να γνωρίσει ο νιος τον εαυτό του!
”Φως που πατεί χαρούμενο τον άδη και τον χάρο” και βγαίνοντας μέσα από τετρακοσίων ή οκτακοσίων χρονών σκλαβιά και κάθε λογής ερείπια να σταθεί αγέρωχος μπροστά στα έργα τέχνης τής ζωής και να πει στη βαρβαρότητα που τα τσακίζει:
”Μην τα σπάτε…! σας δίνω εγώ βόλια για το στήθος μου.”
Πρόκειται για το γνωστό περιστατικό που στην διάρκεια τής Ελληνικής Επαναστάσεως, οι Ελληνες που πολιορκούσαν τους Τούρκους στην Ακρόπολη, όταν διαπίστωσαν πως αφαιρούσαν, για βόλια, το μολύβι απ’τους κίονες και τα γλυπτικά μέλη, προσφέρθηκαν αυτοί -οι ”αδαείς” και ”αμόρφωτοι”- να τους δώσουν όσα βόλια ήθελαν, μόνο να μην σπάνε τον Παρθενώνα!
Ούτως εχόντων, ένα είναι βέβαιο για τον μελλοντικό πρωταγωνιστή, το Κεφαλλονιτόπουλο τής ιστορίας μας, -κι αυτό πρέπει να έχουμε υπ’όψιν μας λειτουργώντας Τέχνη και Πολιτισμό- :
Σα μεγαλώσει, να ζήσει σε μια Κεφαλλονιά οπου πάλι θα σηκώσει το κεφάλι μέσ’από την όποια καταστροφή, σα μεγαλώσει λοιπόν κι απ’τις σωσμένες μνήμες και την τοπική ιστορία ακούσει και μάθει, τι ήταν το περιοδικό αυτό που τού ‘βαλε φωτιά; -μια κιβωτός μνήμης και πολιτισμού τής ιστορίας τής ζωής του!-
Τότε θα καταλάβει ότι κράτησε στα χέρια του ένα από τα λευκά περιστέρια τού τόπου του, που σημαντικοί προγονοί του έγραφαν μέσ’την ψυχή τών σελίδων του
για να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω τους και που στο τέλος το χάρτινο αυτό περιοδικό περιστέρι ταπεινοφρονώντας κάηκε, για να φτάσει ακόμα κι έτσι να τον ζεστάνει και να τον φωτίσει!
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης,Εικαστικός Σχολής Καλών Τεχνών -Τμήματος Θεάτρου- Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ειδικών της Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου