Λιθόστρωτο – Αργοστόλι
Χαρακτηριστικό στοιχείο του Λιθόστρωτου είναι οι κυβόλιθοι με τους οποίους κατασκευάστηκε το 1876.
Αποτελεί τον εμπορικό δρόμο της πόλης. Οι μόστρες του ζηλευτές, με πλούσια εκθέματα εισαγόμενα από την Ευρώπη και έξυπνα παιχνίδια στην αλησμόνητη μόστρα του Τσαμιναράκη.
Εδώ έβρισκε κανείς εμπορεύματα κάθε λογής, ενώ οι μυρωδιές από παστέλια, τηγανίτες και στραγάλια κέντριζαν μικρούς και μεγάλους. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έντονη και φασαριόζα ήταν σ’ αυτό το δρόμο η υποδοχή του καινούριου χρόνου, αλλά και η… παρουσία του Έρωτα, έτσι όπως περιγράφεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου –συγγραφέα Γιάννη Βούλτεψη Συναγωνιστής Ακέλας στο κεφάλαιο με τίτλο: «Ο Πόλεμος των Αρωμάτων».
«Ήταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1940, στο Αργοστόλι .Στην Ευρώπη, ο πόλεμος είχε αρχίσει. Αλλά στο στενόμακρο δρόμο του Αργοστολιού, που ονομαζόταν Λιθόστρωτο, εμείς είχαμε τον τελευταίο ‘πόλεμο των αρωμάτων΄
Ήταν ένα παλιό, Αργοστολιώτικο έθιμο της νεολαίας. Εκεί στο Λιθόστρωτο, όπου γινόταν το φλερτ στην πολύωρη ΄βόλτα΄, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι παρέες των αγοριών και των κοριτσιών ήταν ¨οπλισμένες¨ με μικρούς μεταλλικούς ψεκαστήρες, σαν ρολόγια της τσέπης, γεμάτους κολώνια. Και αντάλλασαν, τα αγόρια και τα κορίτσια, τα αρωματικά ‘πυρά’ τους, σκοπεύοντας ίσα στα μάτια. Και τα μάτια έτσουζαν, τα νεανικά γέλια αντηχούσαν μέσα στο βουερό, φωτισμένο δρόμο, τα μάγουλα φλογίζονταν και οι νεανικές καρδιές χτυπούσαν στο ρυθμό μιας ευτυχισμένης ζωής, που για μια βραδιά έσβηνε τις έγνοιες μιας δύσκολης και ανήσυχης εποχής.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στο Λιθόστρωτο, κυρίαρχος ήταν ο αρωματοβόλος Έρωτα. Και ανάμεσα στα γέλια και τις μικρές φωνές των κοριτσιών με τα κατακόκκινα μάτια, ακούγονταν από παντού οι τραγουδιστές που έψαλλαν τα κάλαντα: ΄΄Σ’ αυτό στο σπίτι πούρθαμε πέτρα μα μη ραΐσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει’’.
Εκείνη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ακουγόταν κάθε τόσο και η ιδιόμορφη φωνή του ‘Ροζαλία’, που μοίραζε τα εβδομαδιαία προγράμματα του κινηματογράφου: ΄΄Πόλεμοοος! Πόλεμοοος!’’
Κανείς δεν πρόσεχε εκείνη την παράξενη φωνή, που ακουγόταν παράταιρα, σαν φωνή, κουκουβάγιας, μέσα στο τραγούδι της χαράς. Αλλά ο πραγματικός Πόλεμος ήρθε. Και έλαβε τέλος ο ΄΄πόλεμος των αρωμάτων’’. Πόσες καταστροφές από τότε! Πόσα σπίτια ράϊσαν’’ και πόσοι ΄΄νοικοκύρηδες’’ δεν ξαναγύρισαν στα σπίτια τους…»
Ο Γιάννης Βούλτεψης οριοθετεί τον χρόνο σε προπολεμική και μεταπολεμική εποχή, πριν και μετά το 1940.
Τη διαδέχτηκε η προσεισμική και η μετασεισμική περίοδος, αρχίζοντας από το 1953 που τα αφάνισε όλα και «μάρανε» τον ψυχισμό του Κεφαλονίτη.
Μια νέα ψυχολογία κυριάρχησε και οι Κεφαλονίτες μετανάστευσαν προς την Αθήνα ανεπιστρεπτί.
Από το βιβλίο – λεύκωμα ΠΡΟΣΕΙΣΜΙΚΗ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ της Διονυσίας Πουλάκη – Κατεβάτη