Το έθιμο της Στάμνας

Το παρακάτω δημοσίευμα είναι από από Ελληνόφωνη εφημερίδα της Αυστραλίας σε επιμέλεια του Γιώργου Χατζηβασίλη, στην στήλη “Κόσμια και ..μη”  και με τίτλο “Ανάστα ο θεός στο..Αργοστόλι και Βαγδάτη η Πλατεία”

Ύστερα από μισό και πλέον αιώνα γιόρτασα τη Λαμπρή πάλι στην Ελλάδα, που άλλωστε, ήταν ο κύριος σκοπός  του ταξιδιού μ0υ και εξακρίβωσα πως οι Κεφαλλονίτες υποδέχονται με υπερβάλλοντα ζήλο την Ανάσταση του Χριστού. Είτε με το σπάσιμο τής στάμνας, όπως οι Κερκυραίοι, ή με… τρομοκρατικούς βομβισμούς!

Οι γιορτασμοί άρχισαν το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου σι ο κέντρο τής πόλης, έξω από την εκκλησία τού Αγίου Σπυρίδωνα, στο Λιθόστρωτο, με το σπάσιμο της στάμνας, που οργάνωσε το Λύκειο Ελληνίδων Αργοστολίου.

Στην κορυφή τού καμπαναριού ήταν δύο άνδρες που κρατούσαν στάμνες με νερό, ενώ σε μια εξέδρα μπροστά στον ναό στέκονταν κοπέλλες ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες και μπροστά τους είχαν τις στάμνες για σπάσιμο.

Η εκδήλωση άρχισε με την άφιξη τής φιλαρμονικής, των πολιτικών, δημοτικών και αστυνομικών αρχών όταν οι άνδρες στο καμπαναριό έριξαν τις στάμνες τους από μεγάλο ύψος. Ακολούθησε σύντομη ομιλία από μια νεαρή η οποία εξήγησε τη σημασία τού εθίμου, ενώ μια άλλη κοπέλλα καλωσόρισε στα Αγγλικά τους ξένους επισκέπτες στο νησί.

Ο δήμαρχος Αργοστολίου, Αλέξανδρος ΓΙαρίσης, με έναν χαιρετισμό πέταξε μια στάμνα στο  έδαφος και τον ακολούθησαν οι άλλοι επίσημοι που έσπασαν όλες τις στάμνες. Μετά τα… σπασίματα οι κοπέλες  μοίρασαν στο μεγάλο πλήθος κεράκια για την Ανάσταση, πιου εγώ παρακολούθησα με τον Γιώργο Μεσσάρη στην κατάμεστη κεντρική πλατεία τής πόλης.

Αν και με είχε προειδοποιήσει ο Γιώργος, ομολογώ πως με εντυπωσίασαν οι κροτίδες όχι μόνο για τον αριθμό τους, αλλά και την ένταση των εκρήξεων που ήταν εκκωφαντικές. Όταν οι ιερείς άρχισαν να ψάλουν το «Χριστός Ανέοιη», νόμιζα πως βρισκόμουν στη… Βαγδάτη από τις συνεχείς ισχυρές εκρήξεις καθώς οι ταλαιπωρημένοι Ελληνες έβγαζαν τα απωθημένα τους παρά τις απειλητικές ματιές αξιωματικών τής Αστυνομίας.

Με ξεναγό τον ακούραστο Γιώργο, επισκεφθήκαμε χωριά του Ληξουρίου και την περίφημη παραλία του Ξι με την κόκκινη άμμο της, πριν καταλήξουμε στο λιμάνι του Ληξουρίου για ένα νοστιμότατο γεύμα με , κεφαλλονίτικες γεύσεις.

Στην Ελλάδα μας, κάθε σπιθαμή τής γης της είναι ένα κομμάτι από τον παράδεισο και η Κεφαλλονιά δεν είναι η εξαίρεση αφού σε κάθε στροφή του δρόμου σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη.

Βέβαια, εξαρτάται πώς βλέπει ο καθένας μας τον παράδεισο και εγώ, φυσικά, έχω την δική μου άποψη που δεν έχει να κάνει με τοπικιστικό φανατισμό, ούτε μόνο με την ομορφιά του τοπίου.

Η Κεφαλλονιά δεν είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, αλλά με συγκινεί και επειδή έχω φίλους αγαπημένους Κεφαλλονίτες, όπως τον Νίκο Μαρκαντωνάιο, γι’ αυτό  είχε ιδιαίτερη σημασία η επίσκεψή μας με τον Γιώργο και την Νάταλη Μεσσάρη, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ληξούρι.

Καθώς περπατούσαμε στους δρόμους του, στο νου μου ήρθαν οι ιστορίες του Νίκου από τη ζωή του εκεί πριν μεταναστεύσει, και το Ληξούρι πήρε για μένα μια άλλη διάσταση.