Αμαλία Αρσένη

Η ταλαντούχα ηθοποιός μας ξεναγεί στον υπέροχο κόσμο της.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ… την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, την παράσταση «Stallerhof», στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Μέχρι να βγω στη σκηνή, τσιμπιόμουν για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που ζω δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.

Δεν θα ξεχάσω, όμως, και τη θεία μου, Κίττυ Αρσένη, σκηνοθέτη και ηθοποιό, που έφυγε από τη ζωή, για τις συζητήσεις μας γύρω από το θέατρο.

Η συνάντηση που με καθόρισε… αυτή με τη δασκάλα του Θεατρικού Ομίλου στο σχολείο μου, Αγγελική Κιρκινούδη.

Το αντικείμενο που δεν αποχωρίζομαι ποτέ… είναι η μεγάλη μου χρωματιστή τσάντα.

Ο άντρας της ζωής μου… είναι ο μπαμπάς μου.

Οι φίλοι μου… είναι οι ίδιοι από την Α΄ Δημοτικού και δεν τους αλλάζω. Ίσως έχω λίγη αδυναμία παραπάνω στον Μάκη, επειδή είναι από την Κεφαλλονιά, όπως εγώ.

Καθημερινή συνήθεια… να χαϊδεύω το σκύλο μου, τον Blanky, που κάθεται στην πόρτα όταν φεύγουν όλοι.

Το βιβλίο που διάβασα για πρώτη φορά… και το διαβάζω συχνά-πυκνά, για να συνειδητοποιώ γιατί κάνω τέχνη, είναι το «Γράμματα σ’ Ένα Νέο Ποιητή», του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Θυμώνω… με την αδικία.

Η συνεργασία που δεν θα ξεχάσω ποτέ… είναι η φετινή, στον «Φον Δημητράκη», με τον Πέτρο Φιλιππίδη, επειδή διαφέρει απ’ ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής.

Η στιγμή της ζωής μου… όταν ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μου ανακοίνωσε ότι θα παίξω για πρώτη φορά επαγγελματικά στο θέατρο, στην παράσταση «Stallerhof».

Τελευταία παράσταση που είδα… επειδή το καλοκαίρι ήμουν σε περιοδεία, η τελευταία παράσταση ήταν οι «Βρικόλακες», του Ίψεν, στο Λονδίνο.

Αγχώνομαι… με τα πάντα.

Παπούτσια-φετίχ… τα Αll Star μου. Τα έχω σε όλα τα χρώματα.

Μικρή πολυτέλεια… Το cheesecake σε όλες τις εκδοχές και με όλα τα δυνατά υλικά.

Σήμερα θεατρικά είμαι…. ευτυχισμένη!