Pink Floyd(Πηγή φωτογραφίας:strangejournal.wordpress.com)

Δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε θέλω να κάνω ένα αναλυτικό αφιέρωμα στους Pink Floyd.

Για ένα συγκρότημα συνώνυμο της ποιότητας, της έμπνευσης και του ασυμβίβαστου σκεπτικού του.

Οι πειραματισμοί τους, άλλαξαν την αντίληψη που έχουμε για την μουσική.

Οι μελωδίες τους, οι πιο γλυκιές που έχουν γραφτεί.

Οι Pink Floyd μας έμαθαν να ακούμε μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, να προβληματιζόμαστε πολιτικά, να εκτιμάμε τους πολυεπίπεδους ήχους.

Άλλαξαν ολόκληρο το πρόσωπο του classic rock και την progressive μουσικής.

Κινήθηκαν και στα μονοπάτια του space rock αλλά και του art rock.

Η σπάνια αισθητική τους, η απαράμιλλη τεχνική, η ευφυία, όλα έγιναν βιώματα.

Τα μηνύματα των Pink Floyd είναι πανανθρώπινα, τα συναισθήματα παντοτινά στην ψυχή όποιων τους αφουγκραστούν.

Οι Pink Floyd δημιούργησαν συνειδητοποιημένους ακροατές κι αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην μουσική, πέρα από τα αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν, για τα οποία γίνεται λόγος παρακάτω.

Οι καλλιτέχνες ΠΡΕΠΕΙ να μεταμορφώνουν την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές, να τους “ζεσταίνουν”.

Συνοπτικά για τους δίσκους τους:

•  The Piper at the Gates of Dawn: Δίσκος που περιέχει το “Astronomy Domine” είναι δυνατόν να μην είναι εντυπωσιακός;
•  A Saucerful of Secrets: Ίσως ο πιο προσβάσιμος δίσκος τους, με αρκετές ανακατατάξεις μελών.
•  Soundtrack From the Film More: Αποτελούμενο κυρίως από instrumetals χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack ταινίας.
•  Ummagumma: Avant garde, μελωδικό αλλά και χαοτικό, αποτελεί προπομπό του τι θα ακολουθήσει.
•  Atom Heart Mother: Συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας δημιουργούν ένα έργο πολύ μπροστά από την εποχή του, που ίσως καθόρισε το prog rock των ’70s.
•  Meddle: Αρκετά πιο jazz-y και πολυμορφικό, βοήθησε την μπάντα να βρει τον ήχο της.
•  Obscured by Clouds: Άλλο ένα soundtrack για μια γαλλική ταινία. Αρκετά ατμοσφαιρικό.
•  The Dark Side of the Moon: Για πολλούς το σπουδαιότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, σίγουρα ένα από τα κορυφαία της μουσικής. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μείνει στις συνειδήσεις ως αριστούργημα.
•  Wish You Were Here: Άλλο ένα μνημείο, που περιέχει τραγούδια σαν τα “Welcome to the Machine”, “Shine on you Crazy Diamond”, το ομώνυμο, βασικά όλα είναι ύμνοι. Άφταστο.
•  Animals: Πιο σκοτεινό ακόμη, με καυστικούς στίχους και συνθέσεις υπεράνω κριτικής. Αδικημένο συγκριτικά με την τεράστια αξία του.
•  The Wall: Μια μεγαλειώδης στιγμή της Τέχνης, ένα concept που δεν το ξεπερνάει κανείς, συγκλονιστικοί στίχοι και μια ολόκληρη δισκογραφία για κοινούς θνητούς που οι Pink Floyd χώρεσαν σε 2 cd. Σαν best off μοιάζει. Συγκινητικό όσο δεν παίρνει.
•  The Final Cut: Ίσως το πιο αδύναμο έργο της πορείας τους, σαφώς κατώτερο όσων προηγήθηκαν και ακολούθησαν.
•  A Momentary Lapse of Reason: Χωρίς τον Waters συνέχισαν να πειραματίζονται και βέβαια έγραψαν τραγουδάρες σαν τα “Learning to Fly” και “On the Turning Away”.
•  The Division Bell: Το κύκνειο άσμα τους το 1994, φαίνεται απλό, αλλά χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να το εκτιμήσεις. Ο επίλογος του “High Hopes” ονειρεμένος και ανατριχιαστικός.

Τα τραγούδια τους θα μείνουν ζωντανά ακόμη κι αν ο κόσμος αύριο τελειώσει.

Εκπέμπουν ένα αίσθημα αιωνιότητας.

Είτε ονειροπολήσεις με το “Shine on you Crazy Diamond”, είτε συγκλονιστείς από το βάρος του νοήματος του “Welcome to the Machine”, χρειάζεται να είσαι σε συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση για να δεχθείς αυτά που σου προσφέρονται.

Οι Pink Floyd σε κάνουν να νομίζεις πως απευθύνονται σε σένα προσωπικά.

Στον καιρό των φθηνών εντυπωσιασμών η μουσική τους είναι φάρος έμπνευσης και καταφύγιο για να γιατρέψουμε τις πληγές μας, αλλά και να εξασκήσουμε τον νου.

Syd Barrett, Roger Waters, David Gilmour, Richard Wright, Nick Mason και Bob Klose ευχαριστούμε για όλα!