Σας παρουσιάζουμε το παρακάτω σατυρικό ποίημα από το Ζιζάνιο του Αργοστολιού
ΠΑΡΕΛΑΣΗ
Βαρούν τα τύμπανα
ηχούν τρομπέτες
και ξεσηκώνουν με το ρυθμό
στημένα ξόανα
με λαιμοδέτες
σε υψωμένο αναβαθμό.
*
Έπαρσης θύελλα
μεγάλη μέρα.
Ζήτω του Έθνους η λευτεριά.
Μα μόνο ανδρείκελα
στέκονται πέρα.
Φόβος σπαρμένος, τρέμει η καρδιά.
*
Αρχίζει η φιέστα
στη νεκρή πόλη
ξένα φαντάσματα μας απωθούν.
Μια μαριονέτα
π’ απ’ τη φορμόλη
έβγαλαν, έστησαν και προσκυνούν.
*
Νιάτα ολοζώντανα
μα μ’ αλυσίδες
σφιχτά δεμένη έχουν ψυχή,
περνούν περήφανα
κι οι ηλιαχτίδες
δάκρυα γίνονται, πέφτουν βροχή.
*
Περνά η παρέλαση.
Ζήτω η Πατρίδα.
Ζήτω οι ήρωες. Ζήτω οι νεκροί
Σφοδρή επέλαση
στη δόλια ελπίδα
χειροκροτούνε μόνο οι εχθροί.
*
Πατρίδα δύστυχη!
Που είν’ οι ηγέτες;
Που είν’ οι επίσημοι, σε ποια στεριά;
Μόνη σου άτυχη
με μαριονέτες
πώς να γιορτάσεις τη λευτεριά;
*
Απ’ το πλευρό σου
Λέν’ οι εχθροί σου
κι οι εφιάλτες που όλο γεννάς,
διωξ’ το λαό σου.
Μόνη αφήσου
μες τα χαλάσματα να τριγυρνάς.
*
Και το προστάζουν
οι νικημένοι
που χρόνια τώρα δεν συγχωρούν.
Μαζί τους παίζουν
κάποιοι εκλεγμένοι
που γη και ύδωρ παραχωρούν.
*
Βαρούν τα τύμπανα.
Ηχούν τρομπέτες.
Γιορτή του Έθνους γιορτή χαράς.
Μόνο για ξόανα.
Και μαριονέτες.
Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω η Ελλάς.
Το ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού