Σας  παρουσιάζουμε  το παρακάτω σατυρικό ποίημα από το Ζιζάνιο του Αργοστολιού

ΠΑΡΕΛΑΣΗ

Βαρούν τα τύμπανα

ηχούν τρομπέτες

και ξεσηκώνουν με το ρυθμό

στημένα ξόανα

με λαιμοδέτες

σε υψωμένο αναβαθμό.

*

Έπαρσης θύελλα

μεγάλη μέρα.

Ζήτω του Έθνους η λευτεριά.

Μα μόνο ανδρείκελα

στέκονται πέρα.

Φόβος σπαρμένος, τρέμει η καρδιά.

*

Αρχίζει η φιέστα

στη νεκρή πόλη

ξένα φαντάσματα μας απωθούν.

Μια μαριονέτα

π’ απ’ τη φορμόλη

έβγαλαν, έστησαν και προσκυνούν.

*

Νιάτα ολοζώντανα

μα μ’ αλυσίδες

σφιχτά δεμένη έχουν ψυχή,

περνούν περήφανα

κι οι ηλιαχτίδες

δάκρυα γίνονται, πέφτουν βροχή.

*

Περνά η παρέλαση.

Ζήτω η Πατρίδα.

Ζήτω οι ήρωες. Ζήτω οι νεκροί

Σφοδρή επέλαση

στη δόλια ελπίδα

χειροκροτούνε μόνο οι εχθροί.

*

Πατρίδα δύστυχη!

Που είν’ οι ηγέτες;

Που είν’ οι επίσημοι, σε ποια στεριά;

Μόνη σου άτυχη

με μαριονέτες

πώς να γιορτάσεις τη λευτεριά;

*

Απ’ το πλευρό σου

Λέν’ οι εχθροί σου

κι οι εφιάλτες που όλο γεννάς,

διωξ’ το λαό σου.

Μόνη αφήσου

μες τα χαλάσματα να τριγυρνάς.

*

Και το προστάζουν

οι νικημένοι

που χρόνια τώρα δεν συγχωρούν.

Μαζί τους παίζουν

κάποιοι εκλεγμένοι

που γη και ύδωρ παραχωρούν.

*

Βαρούν τα τύμπανα.

Ηχούν τρομπέτες.

Γιορτή του Έθνους γιορτή χαράς.

Μόνο για ξόανα.

Και μαριονέτες.

Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω η Ελλάς.

Το ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού