Ω! Γλυκιά μου Χωροπούλα,
πιο καλά ήσουνα πρώτα,
δίχως δρόμους, δίχως φώτα,
με τη σκέψη αιχμηρή.
*
Όλοι σε μια καμαρούλα,
με σταφίδες και μπιζέλια,
με σπακάδες και με γέλια
κι ιστορία ζωηρή.
*
Γύρω – γύρω τα χωριά σου,
σαν στεφάνι απιθωμένα,
ήλιο κόκκινο λουσμένα,
σας φωνάζουν Παλική.
*
Στέκω ‘μπρος στην ομορφιά σου,
που πηγάζει απ’ τους αιώνες,
με τις μυθικές κολώνες
κι ίσως, η Ομηρική.
*
Των ιστορικών τα λάθη
κι η κακιά η πολιτεία,
ήταν ίσως η αιτία,
η ιστορία να χαθεί.
*
Μα η μοίρα που σε πλάθει,
δυνατό σκαρί σου δίνει
κι όταν κάποιος θα σε κρίνει,
δε μπορεί ν’ αντισταθεί.
*
Του πελάγου σου η αλμύρα,
οι καθάριες αμμουδιές σου,
το κρασί κι οι μυρωδιές σου,
χαίρομαι να τραγουδώ.
*
Χώμα και νερό σου πήρα,
σ’ άλλη γη που με προσμένει
κι αν θα ζούμε χωρισμένοι,
κλείνω μάτια να σε δω.
*
Μπολιασμένη με το πνεύμα
που η σάτιρα το γράφει,
ποιητές και πεζογράφοι,
λεν των αλλονών το χάλι.
*
Μα κρατάς κυρίως γεύμα,
για να ξεφαντώσουν όλοι,
αυτοσχέδιοι οι ρόλοι,
στο τρελό το καρναβάλι.
*
Τώρα πάλι σ’ αντικρίζω,
να κοιτάς απελπισμένα,
με τα χέρια σου δεμένα,
σα να σ’ έχει πιάσει ζάλη.
*
Τη μορφή σου ξεχωρίζω,
μέσα από τις γκρίζες ζώνες,
πιο ψηλά κι απ’ του κανόνες,
να ‘χεις πάντα το κεφάλι.
Αφιέρωμα στην Παλική.
Ένα χρόνο μετά τον πρώτο καταστροφικό σεισμό. (26 – 1 – 2014)
Από το βιβλίο «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ» (Αύγουστος 2014).