Φισκάρδο

Άνοιξη στην Κεφαλονιά; Η ιδέα μας φάνηκε έξοχη και χωρίς άλλες σκέψεις, το ταξιδάκι οργανώθηκε εν ριπή οφθαλμού!

Εκκίνηση, λοιπόν, από την Αθήνα,  μέχρι την Κυλλήνη και από εκεί επιβίβαση στο φέριμποτ για Πόρο, ένα από τα τρία λιμάνια που ενώνουν την Κεφαλονιά με την Πελοπόννησο. Μιάμιση ώρα μετά, το μεγαλύτερο νησί του Ιονίου άνοιγε την αγκαλιά του, για να μας υποδεχθεί.

Το 1953 είναι η πιο μαύρη χρονιά που θυμάται η Κεφαλονιά. Οι καταστροφικοί σεισμοί που έπληξαν τότε το νησί και το έκαναν να «χορεύει» για δυο περίπου μήνες στους ρυθμούς των ρίχτερ, πήραν μαζί τους ό,τι είχε απομείνει από το παρελθόν του τόπου.

Παραδοσιακά σπίτια και αρχοντικά καταστράφηκαν ολοσχερώς, όμως οι Κεφαλονίτες δεν το έβαλαν κάτω και βάλθηκαν να φτιάξουν τη ζωή και το νησί τους από την αρχή. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην πρωτεύουσα Αργοστόλι, μια σύγχρονη πόλη, όπου ό,τι βλέπεις είναι καινούριο. Κέντρο του είναι η μεγάλη, εντυπωσιακή πλατεία με τον λιθόστρωτο πεζόδρομο που φτάνει μέχρι την παραλιακή του Αντώνη Τρίτση, και το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Από εδώ ξεκινούν οι βόλτες, εδώ βρίσκονται τα περισσότερα καταστήματα, εδώ συναντάς και την πιο έντονη κίνηση, όλες τις ώρες της μέρας. Λίγο πιο πάνω, βρίσκεται και η Πλατεία Καμπάνας με το αναστηλωμένο ρολόι.

«Πάμε να δούμε τις Καταβόθρες», μου πρότειναν, και εκεί, λίγο έξω από το Αργοστόλι, γνωρίσαμε ένα από τα πάλαι ποτέ μυστήρια της περιοχής. Σε μια άκρη της χερσονήσου του Φαναρίου, τα νερά της θάλασσας φαίνονται να εισχωρούν στη στεριά και έπειτα να χάνονται μέσα σε τεράστιες τρύπες, τις Καταβόθρες.

Η απάντηση που έδωσαν οι επιστήμονες πριν αρκετά χρόνια -ότι δηλ. το νερό ταξιδεύει υπογείως για 17 χλμ., μέχρι τον κόλπο της Σάμης- μπορεί να έλυσε το αίνιγμα, δεν θάμπωσε όμως την μαγεία που προκαλεί το φαινόμενο στον επισκέπτη…

ΣΗΚΟΥΑΝΑΣ ΚΑΙ ΜΥΡΤΟΣ

Απέναντι από το Αργοστόλι βρίσκεται το Ληξούρι, περίπου 20 λεπτά με το φέριμποτ. Η αντιπαλότητα των ντόπιων με τους «πρωτευουσιάνους» δίνει αφορμή για σπαρταριστά περιστατικά: «Σηκουάνα» αποκαλούν σκωπτικά οι Αργοστολιώτες τον μικρό χείμαρρο που διασχίζει το χωριό! Είπαμε, υπάρχει «ωραία τρέλα» εδώ. Κοντά στο Ληξούρι είναι και η όμορφη παραλία Ξι, με την κοκκινωπή άμμο και τους γκρίζους αργιλώδεις λόφους.

Όμως η πιο γνωστή κεφαλονίτικη παραλία δεν είναι άλλη από τον Μύρτο, στο ΒΔ κομμάτι του νησιού, προς την Άσσο. Περιστοιχισμένη από εντυπωσιακούς γκρεμούς, με λευκά βότσαλα και νερά σε ανεπανάληπτες αποχρώσεις του γαλάζιου, δεν είναι τυχαία από τις πιο πολυφωτογραφημένες ακτές της Ελλάδας!

Ο δρόμος από τον Μύρτο προς το Φισκάρδο μας φέρνει στην Άσσο, ένα γραφικό χωριό που η τουριστική λαίλαπα φαίνεται να μην το έχει αγγίξει. Χτισμένη στο λαιμό μιας χερσονήσου, με ένα ενετικό φρούριο του 16ου αι. να το στολίζει, η Άσσος μάς χαρίζει μια από τις ωραιότερες καρτ-ποστάλ της Κεφαλονιάς.

ΦΙΣΚΑΡΔΟ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑΝΗ

Στο βόρειο άκρο του νησιού ερχόμαστε στο Φισκάρδο, ένα χωριό παραδοσιακό μα και κοσμοπολίτικο, chic αγκυροβόλι για σκαφάτους κι ένα από τα ελάχιστα χωριά που γλίτωσαν από τη μανία του Εγκέλαδου το 1953. Βενετσιάνικα αρχοντικά, πλακόστρωτα καλντερίμια και πασίγνωστες ταβέρνες με εξαιρετικό φαγητό, συνθέτουν ένα σκηνικό που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βγει από πίνακα του Μονέ.

Διασχίζοντας κάθετα το νησί, επιστρέφουμε στο νότο, με προορισμό μας τη Σάμη και τον Καραβόμυλο. Εδώ γυρίστηκε και το γνωστό «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», όμως εμάς πιο πολύ μας ενδιαφέρει το Σπήλαιοτης Μελισσάνης, από τα πιο εντυπωσιακά λιμναία σπήλαια και εκπληκτικό μνημείο της φύσης. Λίγο πριν ο γύρος του νησιού ολοκληρωθεί, το Huyndai i-30 μας φέρνει και στη Σκάλα, στο νότιο άκρο, το χωριό που θεωρείται το νέο ανερχόμενο αστέρι της Κεφαλονιάς. Όπου κι αν πάς, ό,τι κι αν διαλέξεις, η κεφαλονίτικη φύση σε αποζημιώνει εξάλλου.

Άνοιξη στην Κεφαλονιά, λοιπόν• δεν νομίζετε πως είναι σούπερ ιδέα;